A lokacin Annabi Idris (A.S) ko Annabi Sulaiman (A.S) — kamar yadda wasu malamai suka ce — mutane sun fara aikata zunubai sosai. Allah (SWT) ya halicci mala’iku da ikon gaskiya da biyayya, amma mutane suna faduwa cikin zunubi kowace rana. Wasu mala’iku sun ce:
“Ya Ubangiji! Me ya sa kake halitta mutane, alhalin suna aikata zunubi, suna zubar da jini, suna aikata fasadi?”
Allah (SWT) ya so Ya nuna wa mala’ikun cewa aikata zunubi ba sauki ba ne a duniya — domin duniya tana da jaraba, son rai, da shaidanu.
Don haka, Allah (SWT) Ya zaɓi mala’iku guda biyu, Harut da Marut, daga mafiya tsoronSa, Ya saukar da su zuwa duniya cikin jikin ɗan Adam, ya ba su zuciya da sha’awa — irin ta mutane.
Kafin su sauka, Allah Ya ɗaura musu sharaɗi:
Sun karɓi wannan sharaɗi, suka sauka Babili (a Iraq), suka zama masu mulki da ilimi, amma ba a san cewa mala’iku ne ba. Suka zama mutane kamarsu kowa.
Jarabawar Harut da Marut ba sauki bace. Sun kasance suna sallah, suna hukunta mutane da gaskiya, suna hana fasadi. Amma akwai jaraba guda ɗaya da ta dusashe musu komai: mata.
Wata kyakkyawar mace mai suna Zuhra (a wasu ruwayoyi) tazo wajensu da wata buƙata. Ta nemi su koya mata kalmomin da suke amfani da su wajen hawa sama. Harut da Marut suka ƙi.
Amma daga bisani, mace ta nemi su yi zina da ita kafin ta ba su abin da suke so. Suka ƙi.
Sai ta ce: “To ku sha giya.” Suka ƙi.
Sai suka karɓi zaɓi mafi sauki — sha giya.
Bayan sun sha, suka manta komai, suka aikata zina da ita. A ƙarshe, sai suka kashe wani mutum domin kada ya tona asirin su.
A nan suka ci gaba da zunubi sau uku: Sha giya, zina, da kisan kai.
Wannan yana nuna cewa duk da tsarkin da mutum yake dashi, idan aka yi masa jarabawa — sai da taimakon Allah zai tsira. Wannan shine farko daga darussan wannan qissa:
Bayan suka kammala aikata laifuka, Allah Ya tura mala’iku domin su tambaye su: “Kun fi mutane gaskiya, amma ku ma kun fadi. Me za ku zaɓa? Azaba a duniya ko lahira?”
Harut da Marut suka ce: "Azaba a duniya."
Allah Ya daure su a ƙasa cikin ƙugiya a Babili — har zuwa ranar ƙiyama. A cewar wasu ruwayoyi, suna cikin rijiyar ƙarƙashin ƙasa, kuma har yanzu suna fuskantar hukunci.
Bayan hukuncinsu, Allah Ya ba su dama su ci gaba da koyar da ilimin sihiri, amma da sharaɗi — suna faɗi ga kowane mai zuwa cewa “Mu fitina ne. Kada ka kafirta.”
Amma mutane, saboda son abinda ke cikin sihiri — raba miji da mata, kawo ƙiyayya, jawo soyayya, karya zukata, cin dukiya da munanan bukatu — suka fara karɓar wannan ilimi ba tare da la’akari da gargadi ba.
"Mutane sun koyi abin da ke cutar da su, ba abin da ke amfanar da su."
(Suratul Baqarah: 102)
Duk waɗannan ayyuka suna haifar da kufr, kuma Musulunci ya tsaurara hukunci akansu.
A cewar mafi yawan malamai, a’a — Harut da Marut ba su kafirta ba. Sun kasance fitina ce kawai kamar yadda Allah Ya fadi. Amma duk wanda ya koyi iliminsu domin ya aikata sihiri, shi ne kafiri.
Malaman tafsiri kamar Ibn Kathir da Qurtubi sun ce:
“Wannan qissa ba hujja bace don halatta sihiri. Harut da Marut ba su ƙarfafa mutane akan sihiri ba — sun gargade su.”
Hadisin Annabi (S.A.W):
"Wanda ya je wurin boka ko mai sihiri, ya gaskata abin da ya fada — ya kafirta da abinda aka saukar wa Annabi Muhammad."
(Abu Dawud, Hadith 3904)
Wadannan duk hanyar halaka ne.
Labarin Harut da Marut yana koyar da mu cewa ilimi da iko ba su wadatar da mutum — sai da tsoron Allah.
A wannan babi mun fahimci:
Darasi: Rayuwar duniya ba sauki bace. Kamar yadda Harut da Marut suka fadi, mutum zai iya faduwa in har bai samu taimakon Allah ba.